نقش میانجی توانمندسازی روانشناختی در رابطه بین اخلاق حرفه ای و اشتیاق شغلی پرستاران

پیش زمینه و اهداف: توانمندسازی پرستاران و ایجاد رعایت اخلاق حرفه ای در سازمان و ایجاد اشتیاق شغلی در پرستاران می تواند از اهمیت خاصی برخوردار باشد. پژوهش حاضر به تبیین نقش میانجی توانمندی شناختی در ایجاد رابطه بین  اخلاقی حرفه ای و اشتیاق شغلی پرستاران می پردازد. مواد و روش کار: روش پژوهش از نوع مطالعات توصیفی- همبستگی می باشد که مبتنی بر مدلسازی معادلات ساختاری است. جامعه آماری این پژوهش شامل پرستاران شاغل در بیمارستانهای دولتی شهرستان ارومیه که تعداد کل آنها 1363 نفر می باشد است و 300 نفر به عنوان نمونه با استفاده از جدول برآورد حجم نمونه کرجسی و مورگان و با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای نسبی انتخاب شدند. به منظور تجزیه و تحلیل داده های گردآوری شده از نرم آفزارهای آماری SPSS و Lisrel استفاده شده است. برای گردآوری داده های مورد نیاز از سه نوع پرسشنامه استاندارد توانمندسازی روانشناختی اسپریتز، اخلاق حرفه ای و اشتیاق شغلی استفاده شده است. یافته ها: خروجی نرم افزار نشان می دهد مقادیر آماری T برای همه بارهای عاملی از 96/1+ بیشتر و از 96/1- کمتر است. اثر متغیر پنهان رعایت اخلاق حرفه ای بر معناداری برابر 94/0، شایستگی برابر با 96/0، آزادی برابر با 98/0، و موثر بودن برابر با 97/0 است. همچنین اثر سازه های توانمندی روانشناختی بر اشتیاق شغلی به این شرح است: معناداری برابر با 82/0، شایستگی برابر با 79/0، آزادی برابر با 96/0، و موثر بودن برابر با 81/0 می باشد. بحث و نتیجه گیری: تحلیل یافته های بخش ساختاری مدل نشان می دهد اخلاق حرفه ای با ضرایب مسیر بالایی که با توانمندسازی روانشناختی دارد، می تواند عاملی موثر و قدرتمند برای توانمندسازی پرستاران محسوب شود و با توجه به نتایج، مدیران و سرپرستان واحدهای بیمارستان های شهرستان ارومیه، بیشترین بسترسازی را برای آزادی عمل و احساس معنادار بودن پرستاران در محیط کاری فراهم کرده و کمتر زمینه را برای شایستگی و موثر بودن پرستاران فراهم کرده اند. در صورتی اگر افراد بتوانند با توجه به شایستگی های خودشان در کاری مشغول باشند، بهتر قادر خواهند بود از توانایی های خود به بیشترین و موثرترین نفع استفاده بکنند.